Korte verhalen

Enkele korte verhalen en memoires van Hans Strootman zelf of aan hem gestuurd door betrokkenen…


Schoolconcert

Het was begin jaren ’60. Men vond het in die tijd belangrijk dat middelbare scholieren met klassieke muziek in aanraking kwamen, met name degenen die dat van huis uit niet meekregen. Menigeen kwam daar trouwens wel mee in aanraking via de kerk of muziekles en in veel huiskamers stond een piano of orgel.
Maar goed, het fenomeen schoolconcerten deed dus zijn intrede zo rond de tweede helft van de jaren ’50.
In Eindhoven werd daar de schouwburg ‘ Katholiek Leven ‘ voor gebruikt. Met houten stoelen een prachtige akoestiek waar alle tonen geweldig uitkwamen.
De musici die langskwamen, waren vaak degenen die na hun carrière nog wel wat aan de volgende generatie wilde doorgeven. Die reageerde er echter met zeer wisselende gevoelens op. Een groot deel deed je meer plezier met de popsterren dan de klassieke sterren. Zij lieten dat tijdens het concert duidelijk weten door het lawaai dat ze vooral met de houten stoelen maakten als een stuk beëindigd was.
Zo herinner ik me een optreden van Willem Andriessen. Hij werd aangekondigd als één van de grootsten op zijn gebied die ons land ooit gekend had. Dat was niet aan dovemansoren gericht. Toen Andriessen, die al op leeftijd was, met zijn mooie golvende witte haren wat voorzichtig gebogen lopend, op het toneel verscheen, brak er een oorverdovend applaus uit, begeleid door gefluit en gegil en natuurlijk het geroffel op de houten stoelen waar op sommigen zelfs waren gaan staan om te kunnen stampvoeten.
Andriessen ging beduusd zitten en het duurde geruime tijd voor hij de heroïsche polonaise van Chopin kon aanvangen. Het werd niet de beste van zijn leven, maar dat maakte de meute niet uit. Een nog groter lawaai werd zijn deel.
Na nog enkele pogingen om de zaal met Schubert en Brahms tot rust te brengen, gaf hij het op, boog met een glimlach op zijn gelaat naar de zaal en verdween onder begeleiding van een gigantisch applaus en geroep in de coulissen.

Hans, 27 januari 2019


Bach bezit de sleutel tot de innerlijke mens

NRC, 31 mei 2018


Vaak ook onbekenden  die een reactie geven en reageren alsof ze mij al jaren ‘ kennen ‘ Een bekende, want  Ik kom in hun huis ha ha! Inmiddels ook een behoorlijk aantal verzoeken om lezingen , Amsterdam , Rotterdam , Zwolle , naar ook voor Nederlandse Vereniging in den vreemde VS, Israël.

‘ De Cathrien op reis ‘ .

Hans, 14 mei 2018


Catharijne convent / Magische Miniaturen

Vandaag naar mijn geboortestad getogen  om in het Catharijne convent de tentoonstelling  Magische Miniaturen uit de middeleeuwen te zien’.

Dat magische klopt wel , ik ben er nog van onder de indruk. Ik realiseer me ook hoe bevoorrecht wij zijn om dit te kunnen aanschouwen .in onze cultuur worden we  door beelden geleid , van arm tot rijk , van jong tot oud. . Het grootste deel van het volk in die tijd heeft ze nooit kunnen zien ; sterker nog die waren eeuwenlang  vrijwel ‘beeldloos ‘ .  zagen alleen de beelden van het dagelijks gebeuren en als ze geluk hadden iets in de plaatselijke  kerk.

Ik had mijn museumkaart vergeten te activeren.Een van de dames van de ticketbalie was echter zo vriendelijk om het ter plekke alsnog te verrichten.. Zoals het een goed museum in onze  tijd betaamt , hadden ze ook de nodige aandacht aan educatieve zaken geschonken en vond ik papier en kleur potloden om een miniatuurtje te maken dat ik bij mijn vertrek de beduusde dame overhandigde.

Ik was er al op tijd. DE moderne zaken rond CS vermijdende , dat komt later wel , langs de aan de bovenkant afgeschermde Dom ( er kwam steenslag naar beneden} . langs het Academiegebouw richting het Catharinacomplex waarbij de kathedraal natuurlijk de gedachten automatisch  laat gaan naar Hendrik Andriessen. Ik heb vanaf de kathedraal een foto gemaakt van de Lange Nieuwstraat met de Dom aan het einde ..Symbolisch voor Andriessen , waant de protestante orgelliefhebbers  repten zich na hun dienst op zondagochtend met gezwinde spoed richting  kathedraal om niets te missen van de improvisaties die Andriessen altijd na de mis deed. Hendrik zelf zag dit met een glimlach aan , hij wachtte zelfs wel eens tot ze binnen waren!

DE tentoonstelling is van een adembenemende schoonheid en hoeveelheid. Zeer deskundig en prettig gepresenteerd.Ik was bewust vroeg gegaan want de groepen uit den lande zijn er nog  zelden op die tijd. Je moet keuzes maken of terugkomen.

Kijk op de site van het museum naar verdere informatie. Natuurlijk is het een voordeel dat ik vakmatig het in een brede context kan plaatsen en de meeste personen en situaties ken, maar misschien is het wel mooier om daar niet door te worden ‘gestoord’ en je de prachtige afbeeldingen in schitterende kleuren onbevangen  op je af kan laten  komen.

Hans, 7 maart 2018

Catharijne Convent Utrecht


De Renaissancegedachte dat de mens veel meer kan dan hij beseft, komt dichterbij. Studeren, schrijven, dichten, vertellen, tekenen, sporten, musiceren, reizen; inmiddels toch veel kunnen en mogen doen!

Hans Strootman, 17 april 2017


Meudon

Meudon, zo’n 9 km ten zuidwesten van Parijs, is een aangename plaats om te wonen (en te bezoeken).

Velen zochten dan ook hun toevlucht in ‘La ville Fleurie’, zowel de adel als de artiesten (voor de Franse Revolutie stond er een kasteel).

Lodewijk Napoleon, de koning van Holland is er geboren en Rodin gestorven. Theo van Doesburg had er een atelier dat nog steeds dienstdoet als tijdelijk verblijf van kunstenaars. Van Doesburg overleed al in 1931, maar zijn vrouw Nelly heeft tot haar dood in 1975 daar vele kunstenaars laten werken. Die traditie is door een Stichting voorgezet. Je moet wel werkzaam zijn in een van de disciplines waarin Van Doesburg dat was, maar, dat is, zoals bekend, zeer breed. Beeldende kunstenaars, musici, schrijvers, architecten, etc. zijn er dus welkom.

De bevolking hangt erg aan elkaar en toont zijn sociale karakter door regelmatig alleenstaanden te bezoeken en bij de gemeenschap te betrekken. De gemeente organiseert velerlei activiteiten op allerlei gebied ; vooral de zogenaamde Burenfeesten zijn erkend.

Ook Guilmant en Dupré behoorden tot de inwoners. Beide stierven in Meudon, maar alleen Dupré ligt er begraven (een eenvoudige grafsteen met Jezus aan het kruis erop). Guilmant zocht in Parijs de rust op Montparnasse bij o.a. Franck en Cav.-Coll.

In het huis van Dupré in Meudon aan de Rue Anatole France, staat sinds vorig jaar deze vleugel die van Paderewski was. Er worden ook concerten op gegeven, net als uiteraard op het Cav.-Collorgel dat zich oorspronkelijk in het huis van Guilmant bevond.

Dat huis, in de huidige Alex. Guilmantstraat, vlak bij het Dupréhuis, is er niet meer. Er staat nu een appartementengebouw. Op loopafstand van het station dat een prima verbinding met Parijs heeft (Gare Mont-Parnasse, waarheen toentertijd student Dupré menig keer zijn leermeester Guilmant begeleid heeft, al pratende over muziek en later Messiaen met Dupré!)

Gelukkig is de fraaie witte villa van Dupré inmiddels monument met zijn schitterende concertzaal die je via een aparte ingang kunt bereiken. Er ligt ook een prachtige tuin achter. Deze maand speelt Roth er bijvoorbeeld (met werk van Dupré, Guilmant, Saint-Saens et naturellement Roth zelf)

Toen de dochter van Dupré de woning aan de huidige eigenaresse verkocht, eiste ze wel dat de concerten door moesten gaan.

Het oorspronkelijke orgel had drie klavieren, maar Dupré liet er een vierde aan toevoegen.

Hans Strootman, 8 april 2017


Charles Widor

Afgelopen zondag 12 maart was het 80 jaar geleden dat Charles Widor overleed in Parijs. Een maand ervoor had hij Marcel Dupré gevraagd hem, als het kon, hem dagelijks te bezoeken. Op de gezegende leeftijd van 93 jaar en tot zijn 90e nog goed functionerend, voelde Widor dat er een einde kwam aan dit rijke leven.

Nauwgezet had hij aangegeven hoe zijn afscheid moesr zijn. Absoluut geen staatsbegrafenis; slechts een simpele gezongen mis in zijn Saint- Sulpice.

De dag ervoor was de kist naar de kerk gebracht en in de avond voegden zijn familie en vrienden zich bij hem terwijl Dupré Bach speelde. De volgende dag brachten velen uit alle kringen waarin hij verkeerd had hun respect bij het afscheid. Niet vanuit hun functie, maar als privé persoon zoals Widor nadrukkelijk gevraahd had. Duprê speelde de Symphonie Romane. Daarna brachten zijn vrienden de kist in de crypte van de kerk.Zijn Amerikaanse leerling en vriend Hawkins werd als slot toegestaan het heilige water over de kist te sprenkelen.

1937 was een zwaar jaar voor de Franse muziek. Eveneens moest men afscheid nemen van Vierne, Pierné, Ravel en Roussel.

Hans Strootman, 16 maart 2017


Canal Saint-Martin

Er zijn van die plekjes waar je even het tumult van de drukke stad kunt vergeten. Voorbij de Place de la Bastille komt het kanaal Saint-Martin, aangelegd tijdens de Restauratie (1814-1830), onder de grond te voorschijn en volgt dan, onder de naam Bassin de L’arsenal, de stadsmuur uit de tijd van Karel V (eind 14e eeuw). Met de ijzeren voetbruggen, de sluizen, de bomen er langs. is het een uniek stukje Parijs waar het in het voorjaar en de de zomer goed toeven is met een stokbrood en een flesje wijn!

Canal Saint-Martin
Canal Saint-Martin

Neem iets ten Z.O.van Gare de L’est de Rue de Récollets en aan het einde bij het Canal Saint-Martin rechtsaf (ook in het najaar prachtig met de gekleurde bomen).

Mocht je een ferme wandeling niet schuwen, is het de moeite waard om daarna door te lopen naar Cimètiere Père Lachaise, genoemd naar de biechtvader van de Zonnekoning. Ook vandaag de dag nog een gewilde rustplaats voor velen. Men denkt overigens vaak dat het alleen voor bekende personen is en de grafrechten onbetaalbaar zijn. Dat is niet zo, de eisen zijn dezelfde als voor de andere Parijse begraafplaatsen en de grafrechten zijn niet abnormaal hoog.Kijk van te voren wel even of je favoriet er nog wel ligt. De stoffelijke resten van Bellini, die bij Chopin in de buurt lag, zijn eind 19e eeuw al naar Italië gehaald. Hetzelfde geldt voor die van Rossini. Soms zijn het alleen gedenktekens, zoals bij Maria Callas.

Als 16 jarige, geroerd door de nocturnes van Chopin ben ik als een pelgrim van de Madeleine, waarin het afscheid van Chopin, die daar vlak bij woonde, plaats vond, naar Pére Lachaise gelopen. Langs andere wegen uiteraard, want Chopin stierf net voordat Haussmann Parijs vernieuwde (vernielde volgens sommigen). Ik had een kaars bij me en een versleten bandrecordertje met de nocturnes. De altijd aanwezige bloemen wijzen vanzelf de weg naar zijn graf. Zijn hart was op zijn verzoek verwijderd (na lange discussie!) om te rusten in zijn geliefde vaderland Polen dat hij in 1830 na de Russsische inval had verlaten. Bij de wenende muze gekomen, die boven het graf prijkt en die gemaakt was door Clésinger die zo’n belangrijke rol in de verwijderng tussen Chopin en George Sand speelde, installeerde ik ‘de zaak’ en stak een ook meegebrachte kaars aan. In een wereld vol onbegrip voor romantische 16 jarigen was ik volkomen op mijn plek.Mijn gemoed liep vol en niet alleen bij mij, maar eveneens bij de zich inmiddels verzamelde andere luisteraars waaronder de zo bekende vrouwtjes in het zwart die er de hele dag ronddwalen. De strenge Cherubini, die er vlak bij begraven ligt, zal het tafreel met gemengde gevoelens hebben gadegeslagen ;}

Bijzonder is dat in 1889 hier op Frankrijks heilige grond de eerste crematie in het land plaats vond en natuurlijk het neerschieten van de aanhangers van de Commune bij de muur waar jaarlijks nog herdenkingen plaatsvinden van o.a. linkse groeperingen.

Hans Strootman, 29 oktober 2016


Franse taal

De mooie Franse taal werd ons op het Lyceum bijgebracht door de heren Van Manen, Kemmeren, Schoenmakers en Ridders. Sommige leerlingen hebben dank zij hun lessen een grote maatschappelijke carriëre kunnen realiseren. Eén van hen werd een zeer gezien en gerespecteerd makelaar. In de jaren 70 werd er in die kringen iemand gezocht die vakantiewoningen in Wallonië kon verkopen. De vereiste was echter wel dat de betrokkene zich in de landstaal kon uitdrukken. En zo vroeg de voorzitter van de landelijke makelaarsvereniging tijdens de jaarlijkse ledenvergadering: “Is er iemand onder ons die vloeiend Frans spreekt?” Waarop onze oud-schoolgenoot overeind schoot en de historische woorden sprak: “Oui, …je!”

Het kwam overigens best eens uit dat je wat Frans beheerste. Met name als je dreigde een bekeuring te krijgen. Een identiteitsbewijs bezaten we niet en de gemiddelde wijkagent had geen kennis van die taal. Daar maakten wij dus gretig gebruik van. Zo reden we eens een keer met zijn vieren in de binnenstad door rood licht. Een agent sprong voor de fietsen. Hij trok zijn bonnenboekje en keek ons streng aan.

Hans in Parijs in 1968
Hans in Parijs in 1968

“Zo, de heren rijden even door rood?”
“Jullie namen graag?”
“Victor Hugo” antwoordde een lange vierdeklasser.
“En jij?” beet hij mij toe.
“Pierre de Beaumarchais” reageerde ik spontaan.
De agent gaf de moed niet op en richtte zich tot een toevallig meegereden tweedeklasser. Die had nog geen literatuur gehad, maar herinnerde zich wel de naam van de gebruikte Franse methode: “Mon cours de Français”, riep hij spontaan. Nog steeds had de agent geen letter op papier staan. Vol hoop keek hij naar een wat gezette vierdeklasser.
“En jij heet?”
“Choderlos de la Clos” riep hij verheugd.
“Ja”, zeiden wij, “maar u kunt ook gewoon Klojo opschrijven”.
De politieman keek verward, aarzelde en stopte toen zijn bonnenboekje weg.
“Deze keer laat ik het bij een waarschuwing “, sprak hij, terwijl hij ons dreigend aankeek.
“Oui, monsieur, merci beaucoup”, zeiden wij in koor. Maar dat verstond de wetsdienaar ook niet. Beteuterd keek hij ons na.
“J’aime, j’aime la vie”, zongen wij even later in de verte.

Hans Strootman, 11 mei 2016


Hendrik Andriessen

“In de jaren 50 tot 52 gingen wij vanuit de Plompetorengracht (Kerkmuziekschool) regelmatig na onze eigen hoogmis in de  kapel luisteren naar de formidabele improvisaties van Andriessen in de kathedraal tijdens en na de hoogmis aldaar.

Andriessen in Parijs
Andriessen in Parijs

Een enkele keer heb ik later Hendrik Andriessen gesproken in verband met het eeuwfeest van Andriessen in 1992, met name over enkele praktische punten in de uitgaven van zijn werken. Hij was toen nog heel helder van geest en ik bewaar daar nog dankbare herinneringen aan.”

Door Bernard Bartelink aan Hans Strootman gestuurd begin 2012


Opus 28 Chopin

Draaide mijn oude LP van Jacob Gimpel weer eens.
Als je dat nu in je omgeving zegt , vragen ze : Wie ?
Stond in 1961 om half acht bij de uitverkoop van Van Leest na het rondbrengen van de kranten.
Als eerste binnen en ik had hem !
Thuis op mijn Pye met luidspreker in de deksel genieten en even van de wereld 😉
Zag Chopin componeren op Mallorca met rondom zich het Wohltemperierte. ( En George Sand ha ha !)
Toen ik jaren later in die kamer kwam in dat prachtig gelegen klooster , stond ik even stil bij die gebeurtenis in mijn tienertijd en in wezen is er anno  2016 qua gevoel niks veranderd.

18 april 2016


Zondagochtend in Stratum

Zondagochtend
Zondagochtend

Fietste vanmorgen weer eens door Stratum ; mijn jeugd trok aan me voorbij. Op zondagochend het constante gebeier van klokken van de nabijgelegen Don Bosco, de Tivoli en naar gelang de wind de Gerardus. Drie kerken in de nabije omgeving en toch was er in 1960 nog behoefte aan een vierde kerk op luttele afstand, de Pius X. Per kerk vele missen met als bekendste de hoogmis rond 11 uur in de Tivoli kerk met het befaamde koor van Pater Smulders. De hele ochtend was het een komen en gaan van kerkgangers. In de jaren 50 nog een vrij monotoon gezelschap, maar in de jaren 60 merkte je dat de mensen het beter kregen; naarmate de tijd vorderde, leek het op zondagochtend wel een modeshow; niet uitsluitend met Pasen op hun best 😉 Nu zijn de gebouwen als kerk dicht, zelfs gedeeltelijk of geheel verdwenen. Het is snel gegaan, de teloorgang van de Katholieke kerk! Het was stil in de wijk; heel stil!

11 april 2016


Parijs mijmering

Parijs mijmering
Parijs mijmering

Vaak gaan mijn gedachten terug naar eind jaren zestig van de vorige eeuw. Het hart van Parijs zou verdwijnen. Ik was me dat zeer bewust als ik daar liep. Le Ventre de Paris (de buik van Parijs). Zelden werd er realistischer, maar ook liefdevol geschreven over de Hallen dan Zola deed 100 jaar tevoren. De slachttaferelen, hoe wreed ook, leken tot kunstvorm verheven. De beschrijvingen van het eten zijn nauwelijks te overtreffen. Ik las fragmenten in het café Le Chien qui fume, één van die prachtige eet-en drinkgelegenheden voor een uiensoepje bv.
Je besefte goed dat het eens moest gebeuren. Cécile Sauvage, gevoelig dichter en moeder van Messiaen, die aan de Rue de Rambuteau woonde, klaagde al in de jaren 20 over de het immense lawaai en drukte van de markkooplui die in alle vroegte langs kwamen.
Toch was het raar om begin jaren 70 in het onmeetbare gat te turen dat daar ontstaan was en nu wachtte op het Centre Pompidou terwijl de marktkooplui richting Rungis aan de oostkant van Parijs vertrokken waren.
Het is eigenlijk nooit meer de plek geworden waar je net als vroeger automatisch heengetrokken werd. De Rue St Denis waar ik Billy Wilder instructies zag geven aan Shirley McLaine in Irma La Douce lijkt een straat als alle anderen. Het winkelcentrum De Hallen verdient in feite niet de naam van de illustere voorganger en heeft nogal wat problemen opgeleverd door allerlei lieden die zich daar ophielden.
Een snelle wandeling er doorheen naar de St Eustache, de fraaie Gotische kerk met Renaissancetrekjes, die er wat verloren bij ligt nu de kooplieden die aan de basis van de bouw stonden, verdwenen waren.
Maar de kerk blijft de moeite waard. Langs het graf van Colbert, even de ogen dicht en je hoorde Bonnet, Marchal en Guillou weer spelen of éen van de onlangs benoemde nieuwe lichting organisten op het vrijwel totaal nieuwgebouwde orgel door Van den Heuvel uit Dordrecht.
Ongetwijfeld zullen de klanken van het orgelboek van Rameau regelmatig klinken tot genoegen van de maker die in de kerk begraven is.
Niet de moeder van Mozart, zoals je zo vaak leest. Wolfgang had de kerk wel uitgekozen voor het afscheid van zijn moeder die hem begeleidde op zijn reis, maar ze werd begraven op één van de parochie kerkhoven.
De prachtige kapel van de Maagd, Rubens, er is veel te zien, de sculptuur van de producten van de marktkooplui roept herinneringen op aan voorgegane tijden en men vergeet snel de moderne Les Halles!

25 februari 2016


Plaquette

Voor het woonhuis van Hendrik Andriessen staande aan de zo fraaie Bakenessergracht in Haarlem, verbaasde het me dat er geen plaquette op de gevel stond. Even later liep ik langs het geboortehuis van Beets en dat inspireerde me tot het volgende:

Voor het geboortehuis van Nicolaas Beets in de Koningstraat in Haarlem stond een echtpaar naar de plaquette op de gevel te kijken.
Er stond niet bij vermeld wie Beets was; kennelijk gingen de makers van het kunstwerk er van uit dat dat een overbodige toevoeging zou zijn.
Echter niet voor het tweetal dat zo te zien duidelijk uit de provincie afkomstig was en een dagje Haarlem deed.
‘Weet jij wie die Beets is, schat?’ vroeg de vrouw.
Haar ‘schat’ aarzelde, bekeek de plaat nog eens goed en sprak vervolgens:
‘Dat is iemand die hier geboren is!’
Na die woorden keek hij vertwijfeld rond of deze mededeling voldoende informatie had gegeven.
Dat bleek niet het geval, want zijn ega wendde zich tot tot een man die onderwijl ook naar de gevel staarde. ‘Weet u misschien wie die Beets is?’
De man knikte en antwoordde; ‘Hij is de schrijver van de Camera Obscura’.
Het echtpaar gaf geen teken van herkenning en de man vervolgde: ‘Familie Stastok!’.
Geen reactie.
‘Familie Kegge’, probeerde hij voorts.
‘Oh, Kegge’ reageerde de buitenman verheugd, ah, die ken ik wel, die werkte op de administratie bij de melkfabriek, zo’n lange schrale man, weet je nog Truus, hij organiseerde altijd de Sinterklaasmiddag voor de kinderen van het personeel!’.

Zijn vrouw knikte instemmend, maar de informant had inmiddels de moed opgegeven en begaf zich richting Grote Markt.
‘Aardige vent’ zei de vrouw terwijl ze hem nakeek.
‘En zo behulpzaam!’, vulde haar man aan en nam de plaquette nog eens in ogenschouw. ‘Goh, dat die Kegge hier gewoond heeft, zo zie je maar wat je op zo’n dag allemaal kunt tegenkomen!’.
Opgewekt begaven zij zich ook richting Grote Markt.

30 januari 2016


Terrorisme in Parijs

Ik zette de toehoorders in de prachtige Lambertuskerk in Vessem op het verkeerde been door te beginnen met terrorisme in Parijs. De aanslagen met spijkerbommen op openbare en overheids gebouwen , terrassen van restaurants met vele onschuldige slachtoffers, etc.

Cafe Parijs
Cafe Parijs

De Parijse politie vermoedde dat er zo’n 2400 terroristen in diverse cellen aanwezig waren. Ook werd contact met Nederland gezocht omdat een leider daar roots had. Net toen men dacht in de verkeerde lezing terecht te zijn gekomen, zei ik dat het om het jaar 1893 ging, het jaar van het Strijkkwartet in G van Claude Debussy dat vandaag geweldig gespeeld werd door het Sandor Strijkkwartet bestaande uit topsolisten van de Filharmonie Antwerpen.

31 maart 2016


Coen Moulijn

Tweede helft jaren 70 meende ik een appartement te moeten kopen in het nieuwe La Grande Motte . Met twee kleine kinderen op 5 hoog een jammerlijke vergissing en ik was blij het na een paar jaar, welliswaar met verlies, te kunnen verkopen.
Was wel een mooi uitgangspunt voor Montpellier (Geboorteplaatsen van Cavaillé-Coll en Demessieux , die aan de rand van de Camarque een huisje had en daar ook op het kerkhof ligt).
Je zult zeggen, wat heeft dat nu met Coentje te maken?
 Wel, de Moulijnfamilie had ook zo’n flatje gekocht, aan de ingang begane grond, dus je praatte wel eens met hem, temeer daar een zuster van mijn moeder vlak bij zijn zaak öp zuid”woonde en ik van haar op mijn verjaardag een trui of iets dergelijks kreeg. “De lekkerste gebakjes heeft bakkerij Klootwijk, “hoor ik hem nog zeggen en daar had hij gelijk aan.
Het mooiste is echter dat Roel Wiersma ons flatje een keer huurde en daar zijn oude strijdmakker dus tegen het lijf liep.
Balletje ophouden op het strand en horden Nederlanders er om heen ! ( Stikte van de Rotterdammers daar).
 
2 maart 2016

Ruud 25 jaar organist Cathrien/25 jaar koordirigent
 

De laatste keer dat ik je toesprak, was toen je 50 werd. We zijn nu 5 jaar verder en ik begreep dat je nu 25 jaar als organist en 35 jaar als koordirigent verbonden bent aan de kerk. Wat het laatste betreft: Ik mocht zelf ook graag tot op hoge leeftijd dirigeren. Wij organisten beseffen in ons hart echter heel goed, dat daar niet echt onze kracht ligt. Vaak heb je ook nog met matige zangers te maken, maar zolang je er plezier in hebt, moet je het zeker blijven doen. Als het helemaal niet meer gaat, hoop ik dat er mensen in je omgeving zijn die je daar tijdig op wijzen. Anders krijg je het verschijnsel dat men aan het koor vraagt: “Wat dirigeert Ruud?” en het koor vervolgens antwoordt: “Dat weten we niet, maar wij zingen Mendelssohn.”

Ruud Huijbregts
Ruud Huijbregts
Dan wat het orgel betreft: Ik moet eerlijk zeggen dat ik je in de afgelopen vijf jaar heb zien groeien. Op zichzelf niets bijzonders, want je moest van ver komen! Maar toch had ik toentertijd nog enige twijfel aan je muzikale capaciteiten, nu ben ik er echter vrij zeker van dat je over pakweg 10 à 15 jaar een fatsoenlijk stuk uit je handen zult kunnen krijgen. De basisvaardigheden om een goede organist te worden, blijken wel aanwezig. Het is nu een kwestie van hard studeren.
Wat dat betreft is het jammer dat je zo vroeg getrouwd bent, waardoor je daar ook je energie in moest steken. Ik heb bewust tot mijn 76e gewacht. Toen merkte ik dat het toch wel nuttig was om enige hulp te verkrijgen. Daarbij bezat zij een aanzienlijk kapitaal, hetgeen het leven ook gemakkelijker maakte.
Ook vernam ik dat je een baan aan het Conservatorium hebt aanvaard. Op zichzelf nuttig, ik heb dat ook gedaan zoals je weet, maar ik adviseer je je daar niet alleen op te richten. Dit soort instellingen betaalt maar matig. Zorg dat je ernaast een aantal leerlingen uit gegoede kringen krijgt. Meestal zijn die niet muzikaal en volstaat af en toe een goedkeurend knikje en het betaalt zeer goed.
Enfin, Ruud, blijf je best doen; ik trek me weer terug in de crypte van de St. Sulpice en zal je van daaruit verder volgen. Mocht het zo zijn dat ik over 5 jaar inderdaad enige progressie in jouw carrière heb ontwaard, dan meld ik me weer.
 
Amitiés, “Charles Widor”
 
januari 2016

Messiaen

Dear Hans,

I had been introduced to Messiaen by my master, Jean Langlais at a concert. However the real meeting was on 9 February 1992 at basilique du Sacré-Cœur.

Messiaen used to come regularly at Sacré-Cœur to attend the service and to listen to my playing. I ignored it until that very day as he asked to meet me.

He was with his wife a priest from La Trinité and a chaplain from Sacré-Cœur and he did to me the following testimony in their presence  : « I love all what you do, I have never heard somebody improvising as you. »

That was our last meeting. After his death I had excellent relations with his wife, Yvonne Loriod who confirmed in writing all the joy Messiaen had to not attend la Trinité to come to listen to me at Sacré-Cœur.

Very best wishes,

Naji

Verstuurd aan Hans op 21 januari 2011